Niespodzianka

Tak... Niespodzianka... Prawdziwa. Kiedy zaczęłam podejrzewać, że jestem w szóstej ciąży, byłam pełna obaw. Nie planowałam więcej dzieci. Nastawiłam się na WYCHOWYWANIE. Byłam pewna, że nie jestem w stanie wykrzesać z siebie już ani trochę więcej cierpliwości, czasu i siły, bo całą rozdysponowałam piątce moich dzieci. Cofnęłam się do pytań, które zadawałam sobie spodziewając się pierwszego dziecka. Jak dam radę? Czy podołam temu wyzwaniu? 

Minęły dwa miesiące zanim poukładałam to sobie w głowie i uwierzyłam, że to jest wykonalne. 
Że przecież Bóg nie daje nam więcej niż jesteśmy w stanie udźwignąć. Ciążę znosiłam trudno. Organizm już wysłużony, silne mdłości, rwa kulszowa. Dałam sobie taryfę ulgową - dużo leżałam, łapałam każdą chwilę, żeby zasnąć. 

Kiedy dowiedzieliśmy się, że to będzie chłopiec bardzo się ucieszyliśmy. Nareszcie nasz "Rodzynek" nie będzie już sam. Tak bardzo chciał mieć przecież brata. Myślę, że ta ciąża była nam pisana. Zmieniła nasze życie po raz kolejny.

Poród trudno jest mi opisać. Zdecydowałam się na gaz rozweselający. To nie był dobry pomysł. 
Mój organizm bardzo źle na niego zareagował. Dostałam szczękościsku, wykręcało mi ręce, straciłam kontrolę nad swoim ciałem. Nie mogłam otworzyć oczu, ani wypowiedzieć słowa. Pamiętam tylko jasność, w której się znajdowałam. Biel, która mnie otaczała. Słyszałam jedynie słowa mojego męża: WDECH, WYDECH, WDECH, WYDECH. Myślę, że gdyby przestał to powtarzać, ja przestałabym oddychać. Moja świadomość powróciła kiedy maluszek był już na świecie i usłyszałam jego płacz. To było niesłychane przeżycie. Widok mojego Synka zrekompensował mi wszystko.

Cudowny, kochany, maleńki prezent z samego Nieba.